Περίληψη:
Ένας ακρωτηριασμός έχει περιγραφεί σαν τη μετάβαση από την αναπηρία στην τεχνητή αρτιμέλεια με τις προθέσεις να θεωρούνται ως οικεία προέκταση του σώματος. Μολονότι ένας ενεργητικός τρόπος ζωής σε άτομα με ακρωτηριασμό κάτω άκρων συνοδεύεται από αξιοσημείωτα σωματικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά και κοινωνικά οφέλη προάγοντας έτσι την Ποιότητα Ζωής, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ατόμων με ακρωτηριασμό που εξακολουθεί να υιοθετεί έναν αδρανή τρόπο ζωής, αν και οι ευκαιρίες για άθληση είναι περισσότερες από τις προηγούμενες δεκαετίες. Σκοπός της μελέτης είναι να διερευνήσει αν η επίδραση του αθλητισμού έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην Ποιότητα Ζωής των ατόμων με ακρωτηριασμό. Πραγματοποιήθηκε ποσοτική έρευνα με χρήση του ερωτηματολογίου SF-36v2. Το ερωτηματολόγιο χορηγήθηκε σε 52 άτομα με ακρωτηριασμό (n=21 αθλητές Κλασικού Αθλητισμού, n=31 άτομα χωρίς αθλητική δραστηριότητα). Η ηλικία τους κυμάνθηκε από 21 έως 70 έτη (M=35,2, SD=11.67). Σαν ομάδα ελέγχου χρησιμοποιήθηκαν 53 εν ενεργεία αρτιμελείς αθλητές Κλασικού Αθλητισμού διαφόρων αγωνιστικών κατηγοριών. Οι αθλητές με ακρωτηριασμό συγκριτικά με τους μη αθλητές δεν παρουσίασαν καμία διαφορά στις οχτώ κλίμακες της Ποιότητας Ζωής, ενώ παρουσίασαν πτωτικές τάσεις στις κλίμακες Φυσικής Λειτουργικότητας και Πόνου. Αθλητές και μη αθλητές με ακρωτηριασμό εμφάνισαν πτωτική τάση στις κλίμακες της Φυσικής Λειτουργικότητας, Περιορισμού ρόλου λόγω σωματικής υγείας, Γενικής Υγείας και Πόνου, συγκριτικά με τους αρτιμελείς. Συμπερασματικά, αθλητισμός δεν προκαλεί περαιτέρω σωματική επιβάρυνση στα άτομα με ακρωτηριασμό. Ο παράγοντας Πόνος αποκαλύπτεται πολύ καθοριστικός για την Ποιότητα Ζωής τους.
Λέξεις κλειδιά:
Ακρωτηριασμός κάτω άκρου, Αθλητισμός, Ποιότητα ζωής
